❤ Πού και πού θα τα λέμε! ❤
Photobucket Photobucket Photobucket Photobucket Photobucket Photobucket Photobucket Photobucket Photobucket Photobucket Photobucket Photobucket

REALITY BLOG POST

Επειδή η συγκεκριμένη ανάρτηση είναι σχετική με θέμα στο οποίο οι περισσότεροι ξέρετε πως έχω υπερευαισθησία, αλλά δεν έχω κάνει ποτέ παρόμοια αναφορά εδώ επίσημα, οφείλω να σας ενημερώσω πως το post συνοδεύεται από εικόνες κακοποιημένων ζώων και αν δεν αντέχετε το θέαμα, καλό θα ήταν να αποχωρήσετε τώρα...

Ήμουν αποφασισμένη από τότε που άρχισαν να αυξάνονται απειλητικά τα περιστατικά κακοποίησης ζώων στο νησί μου/στο νομό μου/στην περιφέρειά μου, να κάνω αυτή την ανάρτηση και το μόνο πράγμα για το οποίο αμφιταλαντεύτηκα ήταν αν θα έπρεπε να ανεβάσω και φωτογραφίες... Το έκανα τελικά. Με βαριά καρδιά, με πολύ κλάμα, με υποτασικά επεισόδια και πολύ παράπονο...


Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα γάτες. Τις αγαπώ. Όπως και όλα τα ζώα, με εξαίρεση μια συγκεκριμένη ράτσα κατσαρίδας την οποία σιχαίνομαι και τους σκορπιούς τους οποίους φοβάμαι. Αυτό όμως είναι δικό μου θέμα...  Ξέρω πως δεν αγαπάνε όλοι τα ζώα... Έχω γάτα που από κλωτσιά έχει σοβαρή ζημιά στην σπονδυλική στήλη και στις λειτουργίες του εντέρου, είχα γάτο που τον πυροβόλησαν στο πρόσωπο με αποτέλεσμα να χάσει το ένα του μάτι, είχα γάτα με 3 ποδαράκια εξαιτίας ενός οδηγού και πολλά-πολλά ακόμα...


***

Πριν κάποιους μήνες ένας πιτσιρικάς σκότωσε ένα νεογέννητο γατάκι στο νησί, πετώντας το ψηλά στον αέρα,για να το σώσει από την ορφάνια του... Τελικά, ένοχος χωρίς ποινή ο 13χρονος, του οποίου ο πατέρας δεν αντέδρασε της ώρα της εγκληματικής πράξης...


***



***

Λίγο μετά, βρέθηκαν δηλητηριασμένες γάτες στην Τήνο...




***

Θυμάμαι ακόμα και τη νεκρή καρέτα-καρέτα στη Σύρο πριν 1,5 χρόνο και πριν προλάβω να καταχωνιάσω τις εικόνες στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ακριβώς ένα χρόνο αργότερα, είχαμε και δεύτερο κρούσμα νεκρής καρέτα-καρέτα στη Σύρο... [Βέβαια αυτά τα δύο περιστατικά ίσως(?) να ήταν και τα μόνα στα οποία δεν είχε άμεση ευθύνη το ανθρώπινο είδος...] Και ελάχιστες ημέρες πριν πατήσω το κουμπί "δημοσίευση" διαβάζω για ένα ακόμα κρούσμα νεκρής καρέτα-καρέτα στη Νάξο. Αυτή τη φορά με διαλυμένο το κρανίο.



***

Και για να μην αναφέρομαι μόνο στη στεριά και τη θάλασσα, ας πάμε και μια βόλτα στους αιθέρες... Κυνηγός (όχι κατ' ιδιότητα απαραίτητα) στη Σύρο, πυροβόλησε και τραυμάτισε σοβαρά, με αποτέλεσμα λίγο αργότερα να πεθάνει, έναν Πετρίτη (είδος γερακιού, το πιο γρήγορο είδος στον πλανήτη... Πανευτυχής σίγουρα ο θύτης...)




***
*ΕΙΔΗΣΗ ΣΦΗΝΑ* Την ώρα που διόρθωνα την ανάρτηση, ενημερώθηκα για ένα περιστατικό σε διπλανό χωριό από το δικό μου: Πυροβόλησαν σχεδόν εξ' επαφής ημίαιμο ροντβάιλερ, το έβαλαν σε σακούλα κ' τσουβάλι κ' όταν το βρήκαν εθελοντές της φιλοζωικής, άκουγαν ακόμα την ανάσα του... 


Δυστυχώς όμως, η κατάστασή του ήταν μη αναστρέψιμη...


***

Μάλλον η ανάρτηση δεν θέλει να κλείσει... Κι άλλη *ΕΙΔΗΣΗ ΣΦΗΝΑ*. Διαβάζω για μπαράζ εξόντωσης αδέσποτων γατιών στο κέντρο της πόλης... Με φόλες...


***

Και αυτό που με αποτελείωσε, ήταν μία είδηση που είχε αναρτήσει στο Facebook ένας φίλος κτηνίατρος και την απέκρυψε ο Γιάννης για να μην τη δω... Την επόμενη μέρα όμως, έπεσα τυχαία επάνω στην είδηση σε τοπικό μέσο ενημέρωσης... Πυροβόλησαν κουκουβάγια στη Σύρο... Όχι, δεν την σκότωσαν... Της έκαναν σμπαράλια το φτερό και δεν θα πετάξει ποτέ ξανά... (Μήπως τελικά την σκότωσαν?) Κι ενώ σοκάρομαι με εικόνες τραυματισμού, αυτό που με συγκλόνισε στην κουκουβάγια δεν ήταν η εικόνα του τραύματος αλλά η εικόνα του βλέμματός της, όταν πια την είχαν περιθάλψει... Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτό το βλέμμα... Ήμουν μόνη μου στο σπίτι και ειλικρινά, δεν υπάρχει λόγος να μπω σε λεπτομέρειες... Απλά, τελικά είμαι καλά τώρα κ' είμαι κοντά σας... Ό,τι κι αν αυτό σημαίνει...


Έψαξα να βρω την ίδια κιόλας μέρα  το τηλέφωνο του κέντρου περίθαλψης στην Πάρο (εκεί την πήγαν) και ήθελα να ζητήσω πληροφορίες για το πώς μπορώ να την αποκτήσω... Όχι για να ικανοποιήσω το "εγώ" μου επειδή πάντα έλεγα πως θέλω κουκουβάγια, αλλά γιατί ήθελα να φανώ χρήσιμη... Και την ίδια στιγμή, η σκέψη αυτή έφυγε από το μυαλό μου... Όση βιβλιογραφία και να έχω μελετήσει για τις κουκουβάγιες (και πιστέψτε με, ξέρω για τις κουκουβάγιες, όσα έχω μάθει εμπειρικά για τις γάτες εδώ και 30 χρόνια), όση αγάπη και να νιώθω, αυτό δεν αρκεί... Εκεί υπάρχει εξειδικευμένο προσωπικό, εκεί θα νιώθει πιο κοντά στο φυσικό της περιβάλλον και εκεί θα έχει παρέα.... Γιατί δυστυχώς είδα πως υπάρχουν πολλά ακόμα ίδια ή παρόμοια περιστατικά...
Την ανάρτηση αυτή όμως θα την έκανα... Αυτό δεν αλλάζει...


***

Ξέρω πως οι περισσότεροι από τους αναγνώστες μου είναι ευαισθητοποιημένοι σε ό,τι αφορά ζωάκια, αλλά ακόμα κι όσοι δεν έχουν κάποιο ζωάκι, τουλάχιστον δεν είναι βασανιστές...
Σκέφτηκα πως λίγο-πολύ, αν πάθει κάτι κάποιο κατοικίδιο ή οικόσιτο ζώο, είτε ξέρουμε τί να κάνουμε, ή έχουμε τη λύση των κτηνιάτρων... Στα περιστατικά τραυματισμού όμως άγριων πτηνών τί κάνουμε? Μιας και σε λίγους μήνες μπαίνουμε και πάλι σε περίοδο κυνηγιού, νομίζω πως 2-3 πράγματα που γνωρίζω, μπορώ να τα μοιραστώ μαζί σας και αχρείαστα ας είναι...
Να πω βέβαια, πως ενώ δεν συμφωνώ καθόλου με το κυνήγι είτε σαν χόμπι είτε σαν αρχέγονο ένστικτο, αν μη τι άλλο το σέβομαι εφόσον γίνεται μέσα στο χρονικά πλαίσια που ορίζει ο νόμος, με νόμιμες άδειες κατοχής όπλου κι ασφαλώς τις απαραίτητες γνώσεις... Επαναλαμβάνω, δεν συμφωνώ, δεν το κατανοώ, *αδυνατώ να το κατανοήσω*, αλλά σέβομαι το νομικό πλαίσιο... Δεν είναι αυτό το θέμα μου τώρα... Τώρα θέλω να σας δώσω κανόνες πρώτης βοήθειας για τραυματισμένα πτηνά....

Βάλτε το πτηνό σε ένα χαρτόκουτο, αφού προηγουμένως έχετε τοποθετήσει μέσα κομμάτια εφημερίδας ή περιοδικού, έτσι ώστε να απορροφώνται τα διάφορα υγρά του και φροντίστε να κάνετε αρκετές τρυπούλες στο κουτί για να μπορεί να αναπνέει.
Φαγητό μην προσπαθήσετε να του δώσετε. Μόνο νεράκι. Μπορείτε, είτε να βάλετε ένα μπολάκι με νερό μέσα στην κούτα, είτε να του το δώσετε με σύριγγα. Στο νερό μπορείτε να προσθέσετε λίγη ζάχαρη ή λίγο αλάτι. Είναι πιθανόν να χρειαστούν 2 άτομα, ιδίως αν το πτηνό είναι πολύ φοβισμένο κ' έχει πολύ αιχμηρά νύχια.... Καλύπτοντας το κεφάλι του με μια πετσέτα, μπορείτε να το πιάσετε από το σώμα (κάτω από το λαιμό, μαζί με τα πόδια και την ουρά) και στάξτε του σιγά-σιγά νεράκι με τη σύριγγα στα ρουθούνια... Δεν υπάρχει κίνδυνος πνιγμού.
Και τέλος, το βασικότερο όλων: Επικοινωνήστε με ειδικούς...

Τώρα, αν κάποιοι αναρωτηθούν αν πιστεύω πως η ανθρώπινη ζωή είναι υποδεέστερη από αυτή ενός ζώου, θα πω: Σε καμία περίπτωση! Θεωρώ πως ό,τι έχει ψυχή είναι ίσο με οτιδήποτε άλλο έχει ψυχή... Δεν κάνω διαχωρισμούς... Και στο κάτω-κάτω, υπάρχουν φορές που έχω τραυματιστεί από γάτα και με Betadin κ' θεραπευτικά επιθέματα, το τραύμα έγιανε... Αντίθετα, από τραύμα που προκλήθηκε από άνθρωπο, η πληγή στην ψυχή μου δεν έχει γιατρευτεί, ακόμα κι αν έχουν περάσει χρόνια...

Να θυμάστε πως δεν υπάρχει καμία λογική στο να περνάτε τις φοβίες σας, αν τυχόν έχετε, στα παιδιά σας, βασιζόμενοι σε περιστατικά του παρελθόντος. Για παράδειγμα εγώ, πριν λίγα χρόνια παραλίγο να χάσω το μάτι μου όταν με γρατζούνισε ένας χαδιάρης γάτος μου (αδεσποτάκι αυλής) την ώρα που τον χάιδευα, αλλά ευτυχώς τα νύχια του μου "ζωγράφισαν έναν χάρτη" στο εσωτερικό του καπακιού του ματιού... Μέχρι να πάω στον οφθαλμίατρο, να μου καθαρίσει το μάτι (δεν έβλεπα εκείνη την ώρα) και να καθαριστώ από τα αίματα, είχα τρελαθεί... Το διανοείστε? Αλλά πριν μπω στο αυτοκίνητο για να πάω στον γιατρό, πήγα και τον χάιδεψα ξανά...Για καιρό ακολουθούσα συγκεκριμένη αγωγή, αλλά δεν επέτρεψα ποτέ σε κανέναν να αλλάξει την συμπεριφορά του απέναντι σε αυτόν τον γάτο... Και άλλο όμως να ήταν το αποτέλεσμα, πάλι δεν θα ήμουν καθόλου επιφυλλακτική απέναντί του...
Και ακόμα, δεν έχετε σε καμία περίπτωση την υποχρέωση να αγαπάτε τα ζώα... Οφείλετε μόνο να τα σέβεστε... Ο σεβασμός είναι δωρεάν και είναι από τις ελάχιστες μεθόδους στο κάτω-κάτω, που επιβεβαιώνουν την ανωτερότητά σας ως είδος... Αυτός δεν είναι ο διακαής σας πόθος -μερικών-?

Ορισμένες από τις φωτογραφίες, ανήκουν στον Μανώλη Βορρίση, τον οποίο βλέπετε και στη φωτογραφία με το γεράκι... Είναι ένας εξαιρετικός κτηνίατρος, (είναι ο φίλος στον οποίον αναφέρθηκα πιο πάνω), ένας υπέροχος άνθρωπος, με αξίες, ήθος, και χιούμορ...
Και αυτό δεν είναι διαφήμιση, αφού ο ίδιος δεν έχει δική του κτηνιατρική κλινική. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι... ας είναι και διαφήμιση. Είναι πολύ σπουδαίο να μην έχεις να κάνεις με έναν χασάπη (γιατί για πολλά χρόνια είχα τέτοιες εμπειρίες δυστυχώς, με ζωάκια μου), αλλά με ένα άτομο που είναι πάντα εκεί όταν τον χρειάζεσαι, που έχει ευαισθησίες και πλούσια φιλοζωική δράση... Και χάρη στην παρατηρητικότητά του, στην καλή του μνήμη και στην ψυχή του, βρήκαμε ποιος είναι ο "κύριος", που είχε εγκαταλείψει το άρρωστο σκυλί του εδώ και μήνες, δεμένο και κάτω από άθλιες συνθήκες σίτισης


(Βλέπεις "φίλε" τα μετάλλια που φέρνεις, δεν σου έδωσαν κάτι από τη λάμψη ή την αξία τους...
Το 
πόσο τίποτα είσαι, φάνηκε...) 
Ειλικρινά, χαίρομαι πολύ και νιώθω ευγνωμοσύνη, που τα τελευταία χρόνια έχουμε στο νησί μας τον Μανώλη και τον ευχαριστώ για όλα όσα είναι και για όλα όσα κάνει!

Και λίγο πριν κλείσω, θέλω να πω πως εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, όσοι βασανίζουν (ζώα στη συγκεκριμένη περίπτωση) να ζήσουν χρόνια πολλά... Χρόνια πολλά κ' άκρως βασανιστικά... Να μην υπάρχει ούτε μια μέρα στη ζωή τους, ούτε μια τόση δα στιγμούλα, που δεν θα νιώθουν αφόρητο πόνο στο σώμα, στο μυαλό και την ψυχή... Να παρακαλάνε να έρθει το τέλος τους κ' αυτό να μην έρχεται... Αυτό εύχομαι... Προσωπική μου κακία? Ίσως! Δεν έχω την αρετή της συγχώρεσης σε αρρωστημένα μυαλά...
Και σε καμία περίπτωση δεν θέλω να το εκλάβει αυτό κανείς ως απειλή. Είμαι τρομερά δειλή για να κάνω πράξη όσα έχω στο νου μου...


Αν έχετε υπόψιν σας κάποιον σύλλογο που δεν τον έχω προσθέσει στη λίστα μου, ή αν θέλετε να προσθέσετε κάτι άλλο, θα χαρώ να διαβάσω τις απόψεις σας ΕΔΩ.
We do not own any of the images, videos, music etc, hosted in this blog, unless our logo is contained on them.
No copyright infringement intended.