...DEEP SHADOWS...

Σεζόν 2003-2004.

Μουσικό σχήμα τριών ατόμων, που κάνει πάταγο σε μουσική σκηνή της Αθήνας, φιλοξενείται σε κάθε ψυχαγωγική εκπομπή της τηλεόρασης. Σε μια από αυτές τις εκπομπές ήμουν συντονισμένη κι εγώ τότε. Ο ένας γνωστός. Ροκάς. Με θεσπέσια τραγούδια στο ενεργητικό του. Οι άλλοι δύο "ψιλοάγνωστοι" μέχρι τότε για τα κανάλια, οπότε καταλαβαίνετε... Τους ήθελε το κοινό, ανέβαζαν τα νούμερα τηλεθέασης, είχαν κάτι να πουν μέσα από τις μελωδίες τους, οπότε τα κανάλια ήταν εκεί γι' αυτούς. Τον έναν από τους άλλους 2 "ψιλοάγνωστους", τον είχα ακούσει. Είχε γράψει μερικά κομμάτια που είχα σιγο-μουρμουρίσει.  Τον τρίτο της παρέας, ειλικρινά, δεν τον είχα ξαναδεί. Είχε αρκετά εκκεντρική εμφάνιση. "Όμορφο παιδί με ωραία φωνή, αλλά εκκεντρικός  βρε παιδί μου", άκουγα να λένε γύρω μου. Εμένα προσωπικά, το στυλ αυτό με έκανε... χώμα: Μακρυά μαλλιά, μολύβι στα μάτια, σκουλαρίκια, τατουάζ... Πάντα μου άρεσαν αυτά τα στοιχεία στην εμφάνιση κάποιου. (Για την ιστορία, ποτέ δεν είχα σχέση με τέτοιο άντρα και ποτέ δεν μένω στην εμφάνιση κανενός...) Με λίγα λόγια, όπως ένα 10χρονο παθαίνει την πλάκα του με τον Ρουβά πχ, έτσι την έπαθα κι εγώ, ένα κλικ πριν τα 20 μου, με τον τυπάκο αυτόν. Η διαφορά είναι πως σε αυτή την ηλικία, δεν είναι τόσο η εμφάνιση που σε κάνει να κολλάς, αλλά κυρίως όλο το υπόλοιπο (Αν υπάρχει. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση υπήρχε. Ήμουν σίγουρη.) Σχεδόν τίποτα δεν άφηνε να βγει έξω για τα προσωπικά του, δεν έδινε συχνά συνεντεύξεις, μιλούσε μέσα από τις μελωδίες του, η φωνή του έβγαζε ζεστασιά, αθωότητα κ' σκοτάδι ταυτόχρονα και φαινόταν κ' λίγο απόμακρος. Ροκάς με τα όλα του λοιπόν κι αυτός. Σαφέστατα, αγόραζα όλα τα cd του από τότε, διάβαζα μανιωδώς συνεντεύξεις κ' ό,τι άλλο συνεπάγεται ένα κόλλημα. Μουσικό κόλλημα.(Τώρα βέβαια, αν τύχει και διαβάσουν την ανάρτηση 2-3 φίλες μου, θα έχουν σκάσει στα γέλια, γιατί τις είχα πρήξει με τον τυπάκο αυτόν. Ε, γυναίκες είστε -οι περισσότερες!- ξέρετε περίπου τί σημαίνει "κόλλημα"!!!)

Και τα χρόνια κυλούσαν.  Μάθαμε κάποια πράγματα για την προσωπική του ζωή με τον καιρό κ' ενώ η εμφάνισή του (φαίνεται να) έχει "ηρεμήσει", οι συνθέσεις του είναι πιο μελωδικές, πιο ψαγμένες, πιο υπέροχες από ποτέ. That's all. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ένας υπέροχος τραγουδοποιός. Ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης. Συνεχίζω να το πιστεύω...

Μάρτιος 2013.

Με τον Γιάννη, εδώ και 7 χρόνια που είμαστε μαζί, έχουμε κοινά προφίλ, όπως θα έχετε καταλάβει, σε όλα τα social networks. Σε site κοινωνικής δικτύωσης λοιπόν, είχε αναρτήσει ημερομηνίες για 2 επερχόμενες συναυλίες του, αυτός ο καλλιτέχνης. Χωρίς να το ξέρω, ο Γιάννης σχολίασε κάτω από το πρόγραμμά του: "Σύρο, πότε?" Παύση... Σε λίγα δευτερόλεπτα, μου σπρώχνει το χέρι κ' με βάζει να διαβάσω ένα προσωπικό μήνυμα που μόλις είχε έρθει... "Ε, κανονίστε κάτι, βρε παιδιά!" Ναι, μας είχε απαντήσει! Και μάλιστα με προσωπικό μήνυμα! Πρέπει να ανταλλάξαμε, εκτός από τηλέφωνα και καμιά 40αριά μηνύματα εκείνη την ώρα κ' μάλιστα εγώ με χέρια που έτρεμαν. Βλέπετε, ο Γιάννης δεν ήθελε να μου στερήσει αυτή τη χαρά! Κανένας δε μπορούσε! Ή μήπως μπορούσε?

Όποτε μας δίνεται η ευκαιρία, παρέχουμε αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες μας σε διάφορους συλλόγους του νησιού μας.  Γιατί όπως λέει και ο Γιάννης "Από τα πολλά πάσχουμε, όχι από τα λίγα!) και συμφωνώ απόλυτα! Σε συλλόγους που έχουν έργο να επιδείξουν και που έχουν ανάγκη βοήθειας κ' το κράτος απλά, αδιαφορεί. Είχαμε σκεφθεί λοιπόν εδώ και καιρό, να διοργανώσουμε μια εκδήλωση για να ενισχύσουμε οικονομικά έναν από τους συλλόγους που η συνέχιση της λειτουργίας τους ήταν πολύ αμφίβολη εκείνη την περίοδο, λόγω κακής οικονομικής κατάστασης. Τί καλύτερο λοιπόν, να τραγουδούσε ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης σε εκδήλωση για τον σύλλογο αυτό? 
Μόλις του το προτείναμε, χωρίς δεύτερη σκέψη, δέχτηκε να συμμετάσχει και μάλιστα μόνος του μας πρότεινε και μείωση της -ήδη χαμηλής- αμοιβής του, με σκοπό το υπόλοιπο ποσό να πάει στον σύλλογο! Περιττό να σας πω: Αν με άριστα το 10, τον εκτιμούσα 100, με αυτή του την κίνηση, πήγε αυτομάτως στο 1000 η εκτίμηση!

Στη Σύρο, οι κατάλληλοι χώροι για live, ειδικά για την πριν-το-Πάσχα-περίοδο, είναι πολύ λίγοι. Και όσοι είναι ιδανικοί γι' αυτό που είχαμε στο μυαλό μας, ανήκαν στο Δήμο. (Αν είστε παλιοί αναγνώστες, προφανώς θα θυμάστε τη μία και μοναδική φορά που έγραφα ανάρτηση σχεδόν κλαίγοντας. Αν όχι, σας λέω πως επαγγελματικά, δεν έχουμε και τις καλύτερες σχέσεις με τους αρμόδιους του Δήμου επί των πολιτιστικών, εξαιτίας των αδιαφανών διαγωνισμών για εκδηλώσεις). 

Την προσπάθειά μας, την κάναμε όμως. Ζητήσαμε άδεια για να πάρουμε ένα χώρο κ' μας είπαν πως δεν δίνουν το χώρο σε ιδιώτες κ' καλύτερα να βάλουμε μπροστά κάποιον σύλλογο. Για κακή τους τύχη, ξέρουμε πως ο χώρος δίνεται σε ιδιώτες γιατί μας είχε κλείσει ένας ιδιώτης ως ηχολήπτες σε μια εκδήλωση, σε λίγες μέρες... Τέλος πάντων,  ο σύλλογος προς ενίσχυση του οποίου θα κάναμε την εκδήλωση, κατενθουσιάστηκε με την πρόταση αλλά δεν ήθελε να φαίνεται ως διοργανωτής, για λόγους εφορίας.  Έτσι, βρήκαμε άλλους όχι 1, όχι 2, αλλά 3 συλλόγους, που ενδιαφέρθηκαν να "πάρουν" για εμάς τον χώρο προκειμένου να κάνουμε τη εκδήλωσή μας για ενίσχυση του πρώτου συλλόγου... Σαφέστατα κ' σε αυτή την περίπτωση (των συλλόγων) δεν μιλάμε για δικό μας κέρδος, καθώς τα έσοδα της εκδήλωσης θα πήγαιναν εξολοκλήρου στο σύλλογο. Το μικρό ποσό που ζήτησε ο καλλιτέχνης θα καλυπτόταν από χορηγούς κ' δικό μας κέρδος, θα ήταν η διαφήμιση.

Αλλά (πάντα υπάρχει ένα αλλά!), κανένας από τους συλλόγους δεν ήθελε να φαίνεται ως διοργανωτής, καθώς ούτε αυτοί ήθελαν να μπλέξουν με εφορία. Οκ, δεκτό! Εμείς, κάναμε μια επέκταση των επαγγελματικών μας δραστηριοτήτων, έτσι ώστε να μπορούμε να κόβουμε νόμιμα εισιτήρια.  Πώς να κόψουμε όμως εμείς εισιτήρια (εισιτήρια κόβει ο διοργανωτής) , αφού ο Δήμος υποτίθεται πως δεν δίνει χώρους σε ιδιώτες (όπως εμείς), ούτε καν για φιλανθρωπική εκδήλωση? Εισιτήρια είπαμε, έπρεπε να κόψει ο χ σύλλογος, που δεν ήθελε όμως να μπλέξει με θέματα εφορίας.... (Αλλά κ' να δεχόταν κάποιος σύλλογος έπρεπε να δώσει ένα ποσοστό στο Δήμο, επειδή ... παραχωρεί το χώρο -έστω και- για φιλανθρωπική εκδήλωση!!!) Πφφφφ... Μπερδευτήκατε??? Εμείς που τα ζήσαμε να δείτε τί πάθαμε... Τελικά, αφού πήραμε απόφαση πως απλά δεν ήθελαν να μας δώσουν χώρο, μετά τα απανωτά τους όχι, κ' με υπερβολικά πολύ στρες και στεναχώριες είπαμε να μην ασχοληθούμε περαιτέρω με τους Δημοτικούς ΑΡΧοντες κ' προσπαθήσαμε να βρούμε έναν ιδιωτικό χώρο για το live.

Ακόμη πιο τραγική η κατάσταση: Στη Σύρο έχουμε barάκια mainstream και πολυχώρο που ουσιαστικά είναι μπουζουξίδικο!!! Καμία σχέση με αυτό που θέλαμε εμείς και θα ταίριαζε στον τραγουδιστή και την μπάντα του. 1-2 χώροι κατάλληλοι για το σκοπό μας, δεν χωρούσαν πάνω από 100-120 άτομα...

Γυρισμένες πλάτες... Σκέψου να ζητούσαμε κ' βοήθεια τί είχε να γίνει!!! Συνεργασία ζητήσαμε!!! Ξέρετε τί είναι να έχεις έναν πολύ βολικό καλλιτέχνη, να έχεις βρει χορηγούς κ' να μην  έχεις χώρο? Μπορείτε να το διανοηθείτε??? 

Στις εκτός Αθηνών εκδηλώσεις, υπάρχει κ' το θέμα των ακτοπλοϊκών μεταφορών κ' της διαμονής, που κακά τα ψέμματα, είναι κι αυτά ένα επιπλέον κόστος... Εμείς το είχαμε λύσει και αυτό το πρόβλημα κ΄ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΧΩΡΟ... Και εννοείται πως όσοι μας άπλωσαν χέρι βοηθείας μέσα από τη καρδιά τους, κατά βάθος και οι ίδιοι γνώριζαν, πως δεν είναι κατάλληλος ο χώρος που μας προσέφεραν... Και το όνειρο, όλο και αποκρινόταν...

Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί κ πρόπερσι το καλοκαίρι, με άλλον τραγουδιστή. Πάλι κλειστές πόρτες από τον Δήμο... Τότε όμως, είχαμε πάρει πάνω μας όλη την ευθύνη της ακύρωσης... Δεν μας πήγαινε η καρδιά να εκθέσουμε τον τόπο μας... Αν λέγαμε την αλήθεια, αυτό θα ήταν δυσφήμιση για το νησί.

Με βαριά καρδιά, αποφασίσαμε να ακυρώσουμε πάλι τις διαδικασίες... Δεν μας έπαιρναν και οι μέρες πλέον... Και καταλαβαίνετε πως η ψυχολογία μου είχε πέσει στα πατώματα... 

Ποιον θεωρείτε τον μεγαλύτερο rock καλλιτέχνη? Τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου? Τον Bono των U2? Εντάξει, δεν αντιλέγω: Υπέροχοι! Αλλά ήδη σας εξήγησα πως ο τύπος για τον οποίο σας γράφω, είναι πολύ-πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου τα τελευταία 10 χρόνια... Ήταν σαν να είχαν συνωμοτήσει όλοι, να μου καταστρέψουν το όνειρο. Και ασφαλώς, δεν μιλάω για το επαγγελματικό όνειρο (αυτά τα πισώπλατα τα έχω συνηθίσει από την πρώτη κιόλας εβδομάδα στη δουλειά). Μιλάω για το προσωπικό όνειρο... Αυτό που συνήθως δεν αφήνω κανέναν ούτε καν να το σχολιάσει, πόσο μάλλον να το κάνει κομμάτια...

Και το χειρότερο απ' όλα? Προσπαθούσα να το παίζω άνετη μπροστά στον Γιάννη γιατί τον έβλεπα να στεναχωριέται. Να στεναχωριέται επειδή ήξερε πόσο με πονούσε η συγκεκριμένη κατάσταση... Και ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΕ ΒΛΕΠΕΙ ΛΥΠΗΜΕΝΗ...

Παίρνει λοιπόν τηλέφωνο τον τραγουδιστή και του εξηγεί επ' ακριβώς πώς έχει η κατάσταση. Και ενώ πίστευα πως ίσως και να μας διαολοστείλει (πόσο συνηθισμένο μπορεί να είναι, το να έχεις έναν τραγουδιστή στο "περίμενε" τόσες μέρες?), εκείνος έδειξε μια κατανόηση άλλο πράγμα... Υπερβολικά ευγενικός, συζητήσιμος και με κεφάτη διάθεση, όπως τον είχαμε συνηθίσει, τόσες μέρες που μιλούσαμε τηλεφωνικά!!!

Αποφασίσαμε από κοινού να "παγώσουμε" το θέμα του live, μέχρι να βρούμε κάτι που να το γουστάρουμε και εμείς και εκείνος! Αυτή τη φορά, θα είναι για εμάς! Τελείως προσωπικό! Το party θα είναι για μένα!!! Μου το χρωστάει η ζωή!!!

Η ανάρτηση αυτή, γραφόταν σταδιακά για μέρες, ανάμεσα σε κραυγές απόγνωσης και κλάματα. Δεν την έχω δομήσει, όπως θα έπρεπε ίσως, γιατί τις σκέψεις μου, μου τις είχαν κάνει  άνω-κάτω. Και έτσι έγραφα κι εγώ: Άνω-κάτω. Συγνώμη για τυχόν ορθογραφικά λάθη και μπερδέματα στα νοήματα. Με αυτή την ανάρτηση νομίζω πως δίνεται μια απάντηση σε ορισμένες φατσούλες που ανησυχούσαν γιατί είχα χάσει το κέφι μου εκείνες τις μέρες στα σχόλια που άφηνα. Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσα να το αποσιωπήσω όλο αυτό.  Είμαι ένα ασφαλέστατο κρησφύγετο σκέψεων, συναισθημάτων και αποκαλύψεων, όχι μόνο του εαυτού μου, αλλά κυρίως των άλλων. Αυτή τη φορά ένιωθα πως ήθελα να τα πω... Πνιγόμουν... Με έπνιγαν... 

Ο σύλλογος λοιπόν προς τιμή του οποίου θέλαμε να κάνουμε τη συναυλία, δεν παραξενεύτηκε καθόλου με την όλη κατάσταση, καθώς παρόμοιες φάσεις ζούσαν και οι ίδιοι συχνά-πυκνά! Μας ευχαρίστησαν παρ' όλ' αυτά, και ήδη μετράμε αρκετές συνεργασίες... μακριά από τα φώτα! 
Και αν αναρωτιέστε γιατί το ανέσυρα το θέμα από τη μνήμη μου, θα σας πω: Όταν αυτοί που πριν από λίγους μήνες έπαιζαν με συναισθήματα, προσωπικότητες και κυρίως το μέλλον του χ συλλόγου, τώρα θυμούνται να σου ζητήσουν να τους ψηφίσεις... ε, αν μη τί άλλο, αυτό μόνο αηδία μπορεί να προκαλέσει...