Το post μας σήμερα το δανειστήκαμε από το www.protagon.gr. Έχοντας το πράσινο φως από τον δημιουργό του κειμένου με τίτλο: "Ο τόπος μου: Tο ραδιόφωνο," Σπύρο Σεραφείμ, θα θέλαμε να σας το παρουσιάσουμε, να το μοιραστούμε μαζί σας και να σας εξομολογηθούμε πόσο πολύ το ζηλέψαμε... Μόλις διαβάσετε το κείμενο θα σας εξηγήσουμε και το λόγο, (αν και μάλλον, θα το καταλάβετε και μόνοι σας)...
Καλή ανάγνωση!
Λόγω δουλειάς είχα την ευκαιρία και την τύχη να ταξιδέψω σε πάρα πολλά μέρη του κόσμου, σε εδάφη και λιμάνια μακρινά κι ονειρεμένα, κατά πώς λεν.
Γνώρισα, σε ταξίδια μαγικά, χώρες που κρυώνουν, χώρες που σκάνε απ’ τη ζέστη, χώρες που βρέχει σχεδόν μόνιμα, χώρες που ‘χουν πόλεμο.
Ο δικός μου τόπος, όπου κι αν πήγα, είναι το στούντιο οποιουδήποτε ραδιοφωνικού σταθμού. Ένας τόπος μονωμένος για να αφήνει απέξω τους κακούς ήχους, με τετραπλά τζάμια σα να είσαι μέσα σε μια τεράστια γυάλα, το ψαράκι μέσα στα νερά του, εκεί που κολυμπάει, που πίνει καφέ, που γελάει, μιλάει, ακούει να βαράνε μουσικάρες, μέσα σε στούντιο έχει τα λιγότερα «απαγορεύεται» της ζωής μου, με βασικό το «απαγορεύεται να καπνίζετε».
Στον τόπο μου όπως τον ορίζω εγώ, εκεί που ζω από το ’87 ως «πειρατής», έχω αλλάξει πολλούς τόπους, αλλά το συναίσθημα είναι πάντα το ίδιο, δεν έχει ποτέ θολά κι άπατα νερά. Εκεί έχω πει κι έχω ακούσει ατάκες, κυνήγησα την επικαιρότητα και με κυνήγησε κι εκείνη, γέλασα, συγκινήθηκα. Μέσα σε ένα στούντιο μπορώ και ζω τη μαγεία του να είσαι βιδωμένος σε μια καρέκλα αλλά να μη σε νοιάζει, επειδή σε ακούν χιλιόμετρα μακριά, σε νιώθουν.
Στον τόπο μου μπήκα με βινύλια φορτωμένα στην πλάτη, με την πρώτη μου επαγγελματική τσάντα μόνο για δίσκους, στο δικό μου μαγικό κόσμο ένιωσα να αλλάζουν οι φωνές, να αλλάζουν οι μουσικές, να αλλάζει το κοινό, να αλλάζει η πόλη, οι ζωές μας που κυνηγήσαμε. Από τη χρονιά που σηκώναμε το Eurobasket στην Ελλάδα είδα να αλλάζουν κι οι συχνότητες, είδα επιχειρηματίες άσχετους να κατέχουν συχνότητες, αλλά κι αυτό, θα μου πεις, σχετικό είναι.
Το σίγουρο είναι ότι ο τόπος μου, το στούντιο του ραδιοφώνου, παραμένει εκεί, μια κάμαρα με μυστικά, ένα δωμάτιο με διαφημίσεις για να γελάσεις ή να σιχτιρίσεις, με μουσικούλες κρυμμένες σε ακουστικά, να κρατάει τσίκι-τσίκι συντροφιά, να γίνουμε πολλοί, να φύγει η ανασφάλεια μακριά, ουστ. Ο τόπος μου είναι εκείνη η ακλόνητη ερτζιανή σιγουριά που σε κάνει να ξέρεις πως ό,τι και να (σου) συμβεί, όπου και να πας, με όποια συντροφιά, όσο σκατά κι αν τα κάνεις, πάντα εκεί μέσα θα υπάρχει μια κονσόλα για να τη χαϊδέψεις, ένα μικρόφωνο να τα πεις και να σε ακούσουν ή, έστω, ο κάθε ήρωας ηχολήπτης. Όποια ώρα κι αν μπεις εκεί μέσα, κάποιος ή κάποια θα είναι εκεί, κοντά σου, δικός σου άνθρωπος. Με φώτα χαμηλωμένα ή δυνατά και διαυγή, όπως στις ταινίες. Στην περίπτωση που καθόμουν να γράψω ένα βιβλίο για τη ζωή μου στο ραδιόφωνο και τα όσα έζησα-είδα μέσα σε αυτό, δεν ξέρω πόσες σελίδες θα γέμιζα με μουσικές, ανάσες πριν από το πρώτο καλημέρα-καλησπέρα-καληνύχτα σας, πόσες αργίες, γιορτές και καθημερινές ήμουν σε απόσταση αναπνοής από ένα μικρόφωνο ή πόσες φορές έχω φορέσει τα ακουστικά στα αφτιά μου για να ακούω τι ακούγεται στον αέρα.
Ο δικός μου τόπος, το ραδιοφωνικό στούντιο, είναι πάντα γιορτή, είναι ένα ταξίδι από μόνο του κι όπου βγάλει, είναι βεγγαλικά που σκάνε σα να ‘τανε γιορτή, κι ας έχει να αντιπαλέψει τα άσχημα της ζωής και του τόπου που λέγεται Ελλάδα.
Αυτός είναι ο τόπος μου. Εκεί που αναπνέω και ζω. Έτσι δεν ορίζεται ο τόπος μας ή να ρίξω τραγούδι;
Αυτό το post λοιπόν, το ζηλέψαμε για έναν και μοναδικό λόγο: Γιατί κατάφερε να μας δημιουργήσει, όχι απλά εικόνες, αλλά και αναμνήσεις... Αναμνήσεις για κάτι το οποίο, δεν έχουμε καν ζήσει...
Σπύρο, σε ευχαριστούμε!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου